Wat als ik er morgen niet meer ben?
Op een geboorte bereidt je hele omgeving zich, gedurende de 9 maanden die hieraan vooraf gaan, voor. Alles wordt bewerkstelligd zodat jij in de meest gunstige omstandigheden met heel veel liefde en geborgenheid het levenslicht mag zien. Ook wanneer de omstandigheden niet zo gunstig zijn, wordt er naar je geboorte toe gewerkt. Er wordt over gepraat en van alles in gereedheid gebracht.
Maar, wat als het over sterfte gaat?
Mag en kan je erover praten? Kan je je tijdens het leven voorbereiden op het einde? En, wat houdt dat dan in?
Je hebt uiteraard al de praktische zaken :
- Wilsbeschikking, DNR code (do not reanimate)
- Orgaandonatie
- Testament
- Overlijdensverzekering
- Pijnbestrijding
- …
Maar wat met de psychische voorbereiding ?
Hoe doe je dat, vredig sterven? Wanneer ben je daar klaar voor? En, kan je je daar überhaupt wel op voorbereiden?
Ik heb reeds vele mensen zien sterven, verwacht of onverwacht, en wat me opviel is dat je pas vredig kan sterven als je vrede hebt met hoe je geleefd hebt. Als alles gezegd is wat gezegd moest worden.
Als alle plooien glad gestreken zijn. Ongeacht je leeftijd, religie, afkomst, cultuur, spiritualiteit,…
Je kan pas vredig afscheid nemen van dit leven en al wat je dierbaar is als jij daar klaar voor bent. Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk!
Je psychisch, emotioneel, spiritueel voorbereiden op het einde houdt in dat je tijdens je levenspad heel dicht en trouw aan jezelf bent. Dat je met open hart en ziel in de spiegel kan kijken. Dat je bereid bent je open te stellen en af durft vragen of je eerlijk bent tegenover jezelf. Dat je hebt gekozen voor geluk i.p.v. voor gelijk. Dat je ook ‘nee’ hebt durven zeggen. Dat je in gesprek bent kunnen gaan, respectvol en luisterbereid.
En nog zoveel meer…
Mocht je hierover vragen hebben of zelf begeleiding wensen, neem dan gerust contact op.
